ماموریت تاریخی آرتمیس 1 ناسا چیست؟ + ویدئو
تاریخ انتشار: ۲۶ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۲۵۷۴۵
ایتنا - پس از سال‌ها توسعه و تاخیرهای متعدد، آرتمیس ۱ ناسا بالاخره به سوی ماه پرتاب شد.
ماموریت آرتمیس ۱ ناسا پس از سال‌ها ساخت و توسعه، صرف میلیاردها دلار، دو مورد لغو تلاش برای پرتاب و تاخیر به دلیل دو طوفان شدید، سرانجام در اوایل صبح چهارشنبه از ایستگاه نیروی فضایی کیپ کاناورال در فلوریدا از زمین برخاست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، پرواز موشک سامانه پرتاب فضایی (اس‌ال‌اس) ناسا، قدرتمندترین موشک ناسا از زمان «سترن ۵» (Saturn V) در دوران آپولو که مدت‌ها انتظار آن کشیده شده بود، در ساعت ۱:۴۷ صبح چهارشنبه به وقت شرق ایالات متحده، به فضا پرتاب شد. تا ساعت ۳:۴۲ دقیقه بامداد، قسمت بالایی موشک، عملیات ۱۸ دقیقه‌ای ورود به مدار ماه (TLI) با استفاده از موتور پيشران را به پایان رساند و در مسیر ماه با سرعتی بیش از ۲۲۶۰۰ مایل بر ساعت (۳۶۳۰۰ کیلومتر بر ساعت) به فضاپیمای بدون سرنشین اوریون شتاب داد.
خب، حالا آرتمیس ۱ چه می‌شود؟
«آرتمیس ۱» یک پرواز آزمایشی برای دو برنامه اساسی آرتمیس ماه، سامانه پرتاب فضایی (اس‌ال‌اس) و فضاپیمای اوریون و ماژول خدماتی ساخت اروپا است که به اوریون متصل شده است.
نخستین بخش از آن پرواز آزمایشی، پرتاب موفقیت‌آمیز موشک سامانه پرتاب فضایی (اس‌ال‌اس) با ارتفاع ۳۲۲ پا (۹۸ متر) تا اینجای کار با موفقیت انجام شده است. از این رو چند هفته آینده همه چیز درباره اوریون است. این فضاپیما اینک به ماه و فراسوی آن پرواز خواهد کرد و سپس - اگر همه چیز خوب پیش برود - با بازگشت به زمین در ۲۵ روز آینده، ۱۱ دسامبر در آب‌های سواحل کالیفرنیای جنوبی به آب خواهد افتاد.
اوریون فاصله تا ماه را تنها در شش روز می‌پیماید و در ۲۱ نوامبر از نزدیکی ماه - از فاصله حدود ۶۰ مایلی (۹۶ کیلومتری) - عبور می‌کند و با استفاده از گرانش ماه، فضاپیما را تا ۴۰ هزار مایلی (۶۴ هزار کیلومتری) فراتر از ماه در یک مدار مخالف‌گرد پرتاب می‌کند.
هدف از سفر یک هفته‌ای اوریون به فراسوی ماه، آزمایش سامانه‌های پروازی فضاپیما، پیشاپیش ماموریت سرنشین‌دار آرتمیس ۲ است که پرواز مشابهی را به ماه انجام خواهد داد که قرار است در ماه مه ۲۰۲۴ پرتاب شود. اوریون همچنین انجام‌دهنده مجموعه‌ای از آزمایش‌های علمی است، ازجمله آزمایش‌هایی که برای درک بهتر چگونگی تاثیر ماموریت‌های آتی آرتمیس بر سلامت فضانوردان طراحی شده‌اند.
فضاپیمای اوریون در حال حاضر در مسیر ماه، با سه آدمک «سرنشین‌دار» شده است.
فرمانده «مونیکین کمپوس» (Moonikin Campos) از حسگرهای تشعشع طراحی شده برای سنجش قرار گرفتن در معرض پرتوهای خورشیدی و کیهانی استفاده می‌کند که ممکن است حین پرواز فراسوی سپر حفاظتی میدان مغناطیسی زمین، در انتظار فضانوردان آینده باشد. در حالی که دو آدمک دیگر به نام‌های هلگا و زوهار، حسگرهایی دارند که استخوان‌ها و بافت‌های نرم انسان را شبیه‌سازی می‌کنند. زوهار یک جلیقه ضد تشعشع پوشیده، در حالی که مانکن کمکی آن را نپوشیده است و دانشمندان پس از بازگشت آنها به زمین، نحوه تاثیر تشعشعات بر «بافت‌های» هر آدمک را مقایسه خواهند کرد.
اوریون برای خروج از مدار مخالف‌گرد در روز ۱ دسامبر از موتورهایش استفاده خواهد کرد و چهار روز بعد، پس از یک مانور اصلاح مسیر دیگر برای قرار دادن فضاپیما در مسیر بازگشت خانه به سمت زمین، گذر از نزدیک دیگری را به سطح ماه انجام خواهد داد.
بازگشت اوریون به زمین، مهم‌ترین بخش ماموریت آرتمیس ۱ است، زیرا بر روی آزمایش سپر حرارتی فضاپیما متمرکز است.
اوریون با سرعتی نزدیک به ۳۲ برابر سرعت صوت یا حدود ۲۵ هزار مایل بر ساعت (۴۰ هزار کیلومتر بر ساعت)، بسیار سریع‌تر از فضاپیماهایی است که از ایستگاه فضایی بین‌المللی بازمی‌گردند که میانگین سرعت آنها هنگام برخورد با جو فوقانی و ورود به جو در حدود ۷۰۰۰ مایل بر ساعت (۱۱ هزار کیلومتر بر ساعت) است. حرکت اوریون با تبدیل انرژی جنبشی به گرما از طریق اصطکاک، کند می‌شود و دمای سپر حرارتی به حدود ۵۰۰۰ درجه فارنهایت (۲۷۶۰ درجه سانتی‌گراد) خواهد رسید.
آزمایش سپر حرارتی ارویون برای ناسا از اولویت بالایی برخوردار است، چرا که اگر سپر حرارتی نتواند تاب بیاورد، نمی‌تواند سرنشینان انسانی را به همراه فضاپیما پرتاب کند.
با فرض اینکه سپر حرارتی دوام می‌آورد، اوریون از سه چتر نجات استفاده می‌کند تا سرعت سقوط فضاپیما را پیش از اینکه در آب‌های اقیانوس آرام در سواحل جنوبی کالیفرنیا فرو رود، از بیش از ۳۰۰ مایل بر ساعت (۴۸۲ کیلومتر بر ساعت) به متوسط ۲۰ مایل بر ساعت (۳۲ کیلومتر بر ساعت) آهسته کند.
مهندسان و دانشمندان ناسا پس از بازیابی اوریون، داده‌های ثبت شده طی پرواز را به دقت بررسی می‌کنند و تلاش می‌کنند درس‌های آموخته شده از آن را در آرتمیس و سایر ماموریت‌های فضایی آینده به کار ببرند. گام‌های بعدی برای آرتمیس، پرواز آرتمیس ۲ در سال ۲۰۲۴ خواهد بود که چهار سرنشین را به ماه برده و بازخواهد گرداند و سپس آرتمیس ۳ که در حال حاضر برای زمانی در سال ۲۰۲۵ برنامه‌ریزی شده است.
آرتمیس ۳ شاهد پرواز چهار فضانورد با فضاپیمای اوریون به ماه خواهد بود که از این میان دو فضانورد با یک وسیله نقلیه فرودگر سفارشی استارشیپ اسپیس اکس بر روی ناحیه قطب جنوب ماه فرود خواهند آمد. از زمان ماموریت آپولو ۱۷ در سال ۱۹۷۲، این نخستین باری خواهد بود که انسان به ماه قدم می‌گذارد.
ویدئو
منبع: ايتنا
کلیدواژه: آرتمیس 1 ناسا فضا کیلومتر بر ساعت مایل بر ساعت سپر حرارتی آرتمیس ۱
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۲۵۷۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فناوری ناسا برای غبارزدایی از ماه به قمر زمین می‌رود
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، ناسا تصمیم دارد ماموریت خصوصی آتی که با عنوان «فایرفلای بلو گوست ۱» (Firefly Blue Ghost ۱) نامگذاری شده را به منظور آزمایش نحوه دفع و حذف گرد و غبار ماه با استفاده از برق به قمر زمین عملیاتی کند.
در این ماموریت نحوه دفع و حذف گرد و غبار با استفاده از الکتریسیه مورد آزمایش قرار می‌گیرد؛ در این راستا ناسا توضیحاتی ارائه کرده و گفته است، گرد و غبار خانه‌ای که حتی مدتی تمیز نشده و جرم آنها ضخیم شده به آسانی و بدون هیچ دردسری پاک می‌شوند و سطح دوباره تمیز می‌شود، اما برای فضانوردان و فضاپیماها، گرد و غبار به دلیل ماهیت خشن و چسبنده غبار روی آنها خطر بسیار بیشتری ایجاد می‌کند. حتی ماه و مریخ هم از این خطر در امان نیستند.
تفاوت بین گرد و غبار روی ماه و زمین این است که گرد و غبار روی ماه و سایر اجرام مانند شیشه ناهموار و تیز هستند
چارلز بولر، پژوهشگر ارشد آزمایشگاه الکترواستاتیک و فیزیک سطحی مرکز فضایی کندی ناسا در این باره چنین توضیح می‌دهد: "تمیز کردن سنگ پوشه (گرد و خاک سطح ماه) از روی سطوح، مشکل را بدتر خواهد کرد؛ چرا که آنها بار الکتریکی بالایی دارند و درعین حال به شدت عایق هستند.
بولر در بیانیه‌ای گفت: قرار گرفتن مأموریت‌های آینده ماه در معرض این گرد و غبار خطر بالقوه و خطرناک هستند و مدیریت کردن شرایطی که گرد و غبار آن بسیار متفاوت‌تر از آن چیزی است که ما در سطح زمین مشاهده کرده‌ایم دشوار است و می‌تواند مشکلات زیادی را برای فضاپیماها و فضانوردان ایجاد کند.
یکی از راهکار‌های ممکن برای کاهش آسیب‌های ناشی از این گرد و غبار، بهره‌گیری از تکنولوژی جدید ایرودینامیکی ناسا به نام تکنولوژی Dust Shield یا به اختصار (EDS) است.
ناسا از سال ۲۰۰۴ مشغول توسعه و آزمایش این فناودپری در مرکز کندی است؛ این فناوری از ترکیبی از الکترود‌ها و میدان‌های الکتریکی برای برداشتن و حذف گرد و غبار از اجسامی مانند رادیاتور‌های حرارتی و پنل‌های خورشیدی، لنز‌های دوربین و لباس فضانوردان استفاده می‌کند.
یکی از عوامل مهم در توسعه این فناوری ایجاد شرایط حمل و نقل پایدار به سطح ماه است که ناسا طراحی کلیدی آن را برای محافظت از ماه در مقابل گرد و غبار برعهده گرفته و این تلاش نشان می‌دهد، چگونه همکاری بین نهاد‌های خصوصی و دولتی می‌تواند به توسعه فضایی کمک کند و فناوری‌های جدید را در فضای خارج از جو زمین بیازماید.
انتهای پیام/
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»